Het wetsvoorstel strekt tot het invoeren van een publiek toelatingsstelsel voor ondernemingen of rechtspersonen die arbeidskrachten ter beschikking stellen.
Uitleners mogen vanaf 2026 alleen arbeidskrachten ter beschikking stellen, als zij daartoe door de Minister van SZW zijn toegelaten.
Om toegelaten te kunnen worden, moeten uitleners kunnen aantonen dat zij relevante wet- en regelgeving naleven, een VOG overleggen en financiële zekerheid stellen. Inleners mogen alleen zakendoen met toegelaten uitleners.
De Nederlandse Arbeidsinspectie houdt toezicht op de toelatingsplicht en kan uitleners én inleners beboeten als zij zich niet aan de regels van het toelatingsstelsel houden.
Inleners krijgen via een openbaar register inzicht in de uitleners die op basis van het toelatingsstelsel rechtmatig arbeidskrachten ter beschikking stellen. Zij mogen vanaf 2026 uitsluitend van deze uitleners arbeidskrachten inhuren, op straffe van een bestuurlijke boete.
Het eerdere ontwerp van dit wetsvoorstel stelde voor om een verplicht certificeringsstelsel in te voeren. Naar aanleiding van het advies van de RvS hierover heeft de regering besloten om niet een publiek/privaat certificeringsstelsel voor te stellen, zoals aanbevolen door het Aanjaagteam, maar een publiekrechtelijk toelatingsstelsel. Het toelatingsstelsel zou eenvoudiger en effectiever zijn. “Daardoor kunnen alle partijen in het stelsel, publiek en privaat, hun rol beter vervullen.”
Eerder liet ik me kritisch uit over het certificeringstelsel.
Ook dit voorstel lost niet verschillende door de RvS en ATR genoemde aandachtspunten op. Wel is meer regeldruk en aanverwante kosten gegeven en meer onzekerheid niet uitgesloten.
Kortom: een volgend wetsvoorstel waarbij wezenlijke vraagtekens dienen te worden geplaatst, waaronder of hier beleid vooruitloopt op adequate data daarvoor.
Links naar relevante documenten:
