Op 2 juni 2021 verscheen het middellangetermijnadvies: "Zekerheid voor mensen, een wendbare economie en herstel van de samenleving". Het bevat aanbevelingen op drie terreinen. Deze blog beperkt zich voor nu tot de eerste aanbevelingen over de arbeidsmarkt, inkomensverdeling en gelijke kansen.
Het advies overtuigt niet. Het overschat de rol van de overheid bij ondernemersvrijheid. Onderbouwing van stellingen ontbreken. Diverse veronderstellingen worden gemaakt. Dit resulteert in een haast ethische duiding van flexibele arbeidsrelaties als een trucje om kosten te drukken.
Er lijkt te worden gemist dat werkgevers ook simpelweg behoefte hebben aan flexibiliteit. Voorstellen om onderbrekingsperiodes te doen vervallen, zetten dus geen zoden aan de dijk en kunnen zelfs averechts werken. Dan rouleert een werkgever simpelweg sneller. Reminder in outlook. Opgelost. En daartoe mag hij besluiten.
Diverse positieve effecten van de coronacrisis worden hoogstens lippendienst bewezen. Wij zijn macro beschouwd behoorlijk goed door de crisis gekomen. Lang uitstaande (technologische) veranderprocessen zijn doorgevoerd. Terug naar kantoor is een vraag geworden; “Teams” een verboden woord.
Het advies lezende, lijkt de hooligan het in meerdere situaties voor de supporter te verpesten. De scholier en student komen er opvallend bekaaid van af. Oproepcontracten, welke rigoureus moeten verdwijnen, zijn nog wel prima voor hen.
Ten aanzien van het reguleren van tijdelijke contracten en driehoeksrelaties staat vooral erg weinig in het ontwerpadvies; wel oude wijn in nieuwe zakken en in elk geval geen van alle voorgestelde stelselwijzigingen van afgelopen jaren.
Hetzelfde geldt voor de maatregelen om het aangaan van duurzame relaties te stimuleren en de summiere opmerkingen ten aanzien van zelfstandigen. Terwijl de roep toeneemt om van de NOW-subsidiestroom af te komen, stelt het advies effectief een systematische NOW voor ten behoeve van 20% interne flexibiliteit. Dat zullen werkgevers zeker aantrekkelijk vinden. En opnieuw dus baanbehoud als (arbeidsmarkt)middel, terwijl het op de korte en langere termijn micro/meso/macro, c.q. werknemer/onderneming, bedrijfstak, arbeidsmarkt, zeer verstandig kan zijn (voor baanbehoud, maar ook baanbezit) dat werkgevers herstructureren met wellicht ontslagen.
Kortom: oude ideeën voor een nieuwe toekomst, welke nog nadere uitwerking behoeven om effectief te zijn. Gewenste rechtsbescherming, waaronder baanbehoud, zal zo niet worden verkregen, te meer in tijden dat werkgevers minder vastzitten aan Nederland. Een gemiste kans.
Comments